Ἐν Καρὶ τὸν κίνδυνον, id est In Care periculum, subaudi facito, hoc est in homine aut re viliore fac periculosam experientiam, in qua, si parum feliciter cesserit, non multum sit dispendii capiendum. Hic adagio Carum mores fecere locum. Hic populus est, ut auctor est Mela Pomponius, incertae originis, ut quos alii αὐτόχθονας, id est indigenas, nonnulli Pelasgos, alii Cretas existiment, genus usque adeo armorum pugnaeque amans, ut aliena etiam bella mercede conducti soliti sint agere. Unde Theocritus in Encomio Ptolemaei φιλοπτολέμοις τε Κάρεσσι dixit, id est Bellandique avidis Caribus. Item Herodotus in Euterpe ostendit Cares barbaro servilique fuisse ingenio et ad quidvis malorum ferendum paratos mercede proposita. Id quod indicat et Aristophanes in Avibus : Εἰ δὲ δοῦλός ἐστι καὶ Κάρ, id est Quod si servus est et Car. Strabo libro Geographiae decimoquarto narrat Cares tota quondam errasse Graecia passimque stipendiis meruisse. Caeterum in rebus bellicis usque adeo praecelluisse, ut passim apud poetas arma bellica Carica nominentur, quemadmodum Anacreon Caricam loricam, Alcaeus Caricam cristam dixit, ad quam alludit Aristophanes in Avibus. Suidas scribit Cares primos mortalium mercede militasse, ut qui vitam suam vilem haberent. Hos igitur, qui conduxerant primos in acie collocare consueverant, ut primos hostium impetus suo exciperent periculo, aut ubi fortuna belli difficillima videretur, illic objiciebantur. Persae sua lingua Κάρδακας appellabant, qui rapto vivebant. Carum laudem his temporibus aemulari uidentur Helvetii, gens bello nata, simplex alioqui ac minime malum hominum genus planeque dignum, ut equidem sentio, quod hac quoque nota vacaret et in literis et in caeteris honestis studiis egregie valiturum, si relictis bellis huc animum appellerent. Usurpat hoc adagium Socrates apud Platonem in Euthydemo jubens in se potius fieri periculum transformationis velut in homuncione Care, quem si perdas, non admodum gravis sit jactura : Εἰ δὲ ὑμεῖς οἱ νέοι φοβεῖσθε, ὥσπερ ἐν Καρὶ ἐν ἐμοὶ ἔστω ὁ κίνδυνος· ὡς ἐγώ, ἐπειδὴ καὶ πρεσβύτης εἰμί, παρακινδυνεύειν ἕτοιμος καὶ παραδίδωμι ἐμαυτὸν Διονυσοδώρῳ τούτῳ ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ τῇ Κόλχῳ· ἀπολλύτω με, καὶ εἰ μὲν βούλεται, ἑψέτω, εἰ δ᾿, ὅτι βούλεται, τοῦτο ποιείτω, μόνον χρηστὸν ἀποφηνάτω, id est Quod si timetis vos juvenes, in me tanquam in Care fiat periculum. Nam et ipse quandoquidem senex sum, paratus sum subire periculum meque ipsum trado huic Dionysodoro quasi Medeae Colchicae, perdat me, et si velit, in lebete coquat me. Sin minus, quicquid voluerit, id faciat, tantum ut me reddat probum. Idem in Lachete huc respexit, cum ait Cogitandum esse iis, qui primum docere incipiunt, et artis suae periculum cum magno juvenum periculo faciunt, non Carem quempiam mercenarium, sed civium liberos in discrimen adduci. Et hunc imitatus Aristides in oratione Panathenaica : Ἐν δὲ τῷ Καρὶ καὶ οὐκ ἐν τοῖς ἑαυτῶν σώμασι τὰς πείρας ποιούμενοι, id est In Care vero, non in suis ipsorum corporibus facientes periculum. Usus est eodem M. Tullius in actione pro L. Flacco : Quid, inquit, de tota Caria ? Nonne hoc vestra voce vulgatum est, Si quid cum periculo experiri velis, in Caria potissimum esse faciendum ? Quem quidem locum apparet esse vitiatum neque verear dejerare et in Care legendum esse, non in Caria. Huic diversum est illud Aureo piscari hamo , quod alibi reddemus.