Plinius Supercilia, inquit, homini et pariter et alterne mobilia. Et in his pars animi ; negamus, annuimus. Haec maxime indicant fastus. Superbia aliubi conceptaculum, sed hic sedem habet ; in corde nascitur, hic subit, hic pendet. Nihil altius simul abruptiusque invenit in corpore, ubi solitaria esset. Hactenus ille. Inde proverbio attolli supercilium dicimus arrogantiam significantes, adduci supercilium fastidium indicantes. Citat et Suidas Ἀνασπῶντες τὰς ὀφρῦς καὶ τὰς γνάθους φυσῶντες, id est Contractis superciliis et inflatis buccis. Quod Graeci unico verbo dicunt κατοφρυᾶσθαι. Lucianus a persona ad rem transtulit sermonem arrogantem ac superciliosum appellans κατωφρυωμένους λόγους. Poni dicitur supercilium, cum a fastu receditur. Et fastosos homines superciliosos nominamus. Denique simpliciter ipsum supercilium pro fastu atque arrogantia ponitur. Philosophorum supercilium quis ferat ? Porro quod Plinius ait superciliis annuere nos atque renuere, Homerum secutus est, apud quem versus hic aliquoties legitur :
id estἮ καὶ κυανέῃσιν ἐπ᾿ ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων,
Id aemulatus Maro :Sic ait atque superciliis pater annuit atris.
Sic ait et totum nutu tremefecit Olympum.