Ἢ χρὴ τραγῳδεῖν πάντας ἢ μελαγχολᾶν, id est
Dici solitum de iis, qui semper quasi stupent frigentque et nec gaudere possunt ex animo nec dolere. Porro tragoedia vehementissimis constat affectibus, ita ut tragoedias agere videatur esse quiddam insaniae simillimum. Proinde Lucianus in commentario, cui titulus Πῶς δεῖ τὴν ἱστορίαν συγγράφειν, narrat Abderitis ex Euripidis tragoedia recitante tragoedo Archelao publicitus febrim obortam ; eam septimo post die transisse in insaniam, ita ut omneis ingenti voce versus quosdam ex Archelai Andromeda pronuntiarent. Quanquam Plato poetis omnibus sacrum quendam tribuit furorem. Et Aristoteles in Problematis meminit de Maraco quopiam Syracusano, qui tum meliora fecerit poemata, cum mente esset alienatus. Eodem spectat illud Horatianum :Aut furere oportet aut agere tragoedias.
Finitimum videtur illi, quod alio retulimus loco :Adde poemata nunc, hoc est, oleum adde camino.
Quem senarium Athenaeus citat ex Terpsione doctore Archestrati. Nos alio retulimus loco.Ἢ δεῖ χελώνης κρέα φαγεῖν ἢ μὴ φαγεῖν.