V. 2. Nuntio nihil imputandum. i

Hic fere est hominum affectus ut tristia nuntianti perinde indignentur quasi fecerit quod factum nuntiat. Creonti itaque succensenti nuntio, quod parum laeta adferret, ita respondet :

Ὁ δρῶν ἀνιᾷ τὰς φρένας, τὰ δ᾿ ὦτ᾿ ἐγώ,

id est

Qui fecit, animum discruciat, aures ego.

Ejusdem nuntii versus est :

Στέργει γὰρ οὐδεὶς ἄγγελον κακῶν ἐπῶν,

id est

Nemo hunc amat qui verba nuntiat mala.

Accommodari poterit ad eum qui lapsum admonet ut magis sibi ipsi succenseat qui crimen admisit quam ei qui necessariam admovet correptionem. Nam correptio id tempus molesta est auribus, sed sceleris conscientia perpetuo mentem fodicat.