I. 4. Frustra canis. lxxxviii

Ἄλλως ᾄδεις, id est Frustra canis. Πρὸς κενὴν ψάλλεις, id est In vanum cantas. De iis, qui frustra suadent. A cantoribus ductum, qui cum ingrati sunt auditoribus, inaniter canunt, cum a nemine audiantur, aut qui canunt suo sumptu nihil auferentes praemii. Nam cantilenam Graeci proverbiali metaphora frequenter appellant orationem. Inde est illud in Euripidis Hecuba : Ἥξει τι μέλος, id est Veniet aliqua cantilena, et eandem cantilenam canis, et ad aures occinere et παρὰ τὸ μέλος φθεγξάμενος, id est praeter cantum sonans. Usurpavit adagium hoc ac simul exposuit Lycophron poeta :

Τοιγὰρ ψαλάξεις εἰς κενὸν νευρᾶς κτύπον,

Ἄσιτα κἀδώρητα φορμίζων μέλη,

id est

Itaque ciebis irritos fidium sonos,

Jejuna et indonata pulsans carmina.

Interpres addit proverbium ad hunc etiam efferri modum : Εἰς κενὸν κρούεις τὰς χορδάς, id est Frustra pulsas chordas. Sumptum autem a citharoedis, qui sic canunt, ut nihil accipiant muneris et domi cibum capiant, hoc est suo sumptu suoque victu, quemadmodum ait Plautus, aliis cantent. Nisi cui videbitur ad Apologum Aesopi referendum de tibicine frustra pisces invitante cantilenis. Nam audierat Arionis fabulam.

Index Adagiorum