III. 5. Maritimus cum sis, ne velis fieri terrestris. xi

Θαλάττιος δ᾿ ὢν μήποτε χερσαῖος γενοῦ

, id est

Si sis marinus, abstine a terrestribus

Admonet non mutandam conditionem, ne in melius quidem. Verum unicuique tuendum id vitae genus, ad quod vel institutus a natura videtur vel in quod casu incidit. Mutuo sumptum ex apologo quodam Aesopico qui fertur hujusmodi : Cancer quidam relicto mari coepit in agro quodam pasci. Ibi forte conspectus a vulpe protinus arreptus ac devoratus est. Itaque periturus sero deploravit stultitiam suam, quod, marini generis cum esset, ad terrestrium animantium parteis desciscere voluerit. Est apologus non dissimilis de lupo tibiis canente ac mox canibus irruentibus deplorante, quod ex coco factus esset tibicen. Hermolaus Barbarus ad Picum invertit non ineleganter proverbium : Χερσαῖος ὢν μὴ ζήτει θάλασσαν, id est Terrestris cum sis, ne quaesieris mare.