Lignum ficulnum ut fragile atque ad omnia ferme inutile proverbiis aliquot locum fecit. Nam ἄνδρα σύκινον, id est virum ficulnum appellant mollem atque inutilem ut Theocritus in Ergatinis :
id estΜὴ παριών τις
Εἴποι σύκινοι ἄνδρες· ἀπώλετο χοὖτος ὁ μισθός,
Scholiastes admonet proverbium ductum a ligno ficus inutili, fragili et invalido ; unde dictum et ficulnum praesidium pro inutili. Apud Aristophanem in Fucis quidam interrogat Τίνος ξύλου σύ; id est Cujus ligni tu ? Respondetur συκίνου, id est ficulni. Quo loco monet interpres ex ficulno ligno fumum existere acerrimum ac molestissimum. Apud eundem in Pluto sycophanta minatur, si quem nactus esset suae sortis virum ficulnum ulturum injuriam :Ne quis praeteriens dicat, ficulni homines sunt
Atque haec deperiit merces.
id estἘὰν δὲ σύζυγον λάβω τινὰ
Καὶ σύκινον,
Rursum apud eundem in eadem fabula :Si quempiam nanciscar ejusdem jugi
Virum atque ficulnum.
id estΚαὶ σύκινον τὸν ἰσχυρὸν τοῦτον θεὸν
Ἐγὼ ποιήσω τήμερον δοῦναι δίκην,
ficulnum deum appellans imbecillum ac nullarum virium. Huc allusit Horatius, cum Priapum ita loquentem facit :Ficulnum ego hercle ac praepotentem istum deum
Compulero poenas hoc die dependere,
Ac paulo post : Pepedi / Diffissa nate ficus. Ficulnam mentem dixit Lucianus ἐν τῷ Πρὸς τὸν ἀπαίδευτον : Χωλὴν μὲν ἔχων καὶ συκίνην γνώμην, id est Claudam habens ac ficulnam mentem. Eodem respexit Alexander Pseudomantis libros Epicuri lignis exurens ficulnis, nullius precii philosophum significans. Et συκίνη ἐπικουρία, id est ficulnum auxilium pro invalido atque inutili. Aristophanes in Lysistrata :Olim truncus eram ficulnus, inutile lignum.
id estὋς ἦν ἂν ἡμῖν συκίνη ᾿πικουρία,
Et συκίνη μάχαιρα, id est ficulna machaera pro calumnia. Et συκίνη ναῦς, id est ficulna navis pro vili minimique precii navicula. Quin apud Naxios Bacchum, quem Βακχέα dicunt, viteum effingunt, alterum, quem Μειλίχιον appellant, ficulnum. Nam ficus illi μείλιχα vocant. Existimant autem Bacchum non vini tantum, sed et ficuum auctorem. Sic ferme Athenaeus libro III. Diversa figura dixit Theocritus in Aita χρύσειοι πάλαι ἄνδρες, id est aurei quondam viri. Item praesidium sacrum et anchora sacra et robur adamantinum.Ficulna nobis qui erat opitulatio.