Adagiorum Chiliades

I. 7Aurem vellere.xl

Aurem vellere veteres dicebant admonere a prisco ritu sumpta figura, quo in jus ducturi quempiam aurem vellicabant attestantes eum, quem quasi testem meminisse volebant. Inde Horatianum illud in Sermonibus :

Et licet antestari, ego vero

Oppono auriculam.

[Serm., I, 9, 76] Siquidem ut frons antiquitus erat sacra Genio, veluti scribit in Maronis Silenum Servius, ut digiti Minervae, genua Misericordiae, ita auris Memoriae deae, quam Graeci Μνημοσύνην vocant. Vergilius in Sileno :

Cum canerem reges et praelia, Cynthius aurem

Vellit et admonuit : pastorem, Tityre, pingues

Pascere oportet oves, diductum dicere carmen.

[Buc., 6, 3] Quod imitatus Calphurnius in Bucolicis :

Vellit nam saepius aurem

Invida paupertas et dicit vilia cura.

[Buc., 4, 155] Non nihil decoris adjunxit proverbio Calphurnius, quod ad rem transtulit. Quanquam potest paupertas hoc loco pro dea accipi. Seneca libro De Beneficiis quarto : Nec tanquam munus dabo, sed verba mea redimam et aurem mihi pervellam ; damno castigabo promittentis temeritatem. [Benef.] Rursus libro 5. : Loquar mecum et mihi aurem pervellam, hoc est ero mihi ipsi monitor, ne similiter peccem. [Benef., V, *] Utitur in hunc modum et aliis aliquot locis ut in epistola quadam : Sit ergo aliquis custos et aures subinde pervellat abigatque rumores et reclamet populis laudantibus. [Luc.]