Hanc humani ingenii caecam φιλαυτίαν non solum poetarum literae, verum etiam Evangelicae — neque enim gravabuntur in hunc citari ordinem — notarunt, cum aiunt quosdam esse, qui festucam videant in oculo fratris, in suo trabem non vident, id est aliorum vel minimis vitiis offenduntur, suis et maximis blandiuntur. Sic enim habet Matthaeus : Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος ἐν τῷ ὀφταλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς ; ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου· ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφταλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφταλμῷ σου; id est Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, trabem vero, quae in oculo tuo est, non intelligis ? Aut quomodo dices fratri tuo, sine ejiciam festucam ex oculo tuo et ecce trabes in oculo tuo ? Sic enim ad verbum Graeca reddita sonant. Divus Hieronymus Qui per trabem, inquit, oculi sui, festucam alterius nitatur eruere. Hoc hominum genus Horatius eleganter notat
Idem alibi :Cum tua, inquiens, pervideas oculis mala lippus inunctis,
Cur in amicorum vitiis tam cernis acutum
Quam aut aquila aut serpens Epidaurius ?
Quod ipsum proverbii speciem evidentem ante se gerit. Tubera majora vitia dixit, verrucas minora, quae alibi nevos appellavit.Qui ne tuberibus propriis offendat amicum
Postulat, ignoscat verrucis illius aequum est.