Τιθωνοῦ γῆρας, id est Tithoni senecta. Fabulae tradunt Tithonum adamatum ab aurora in coelum sublatum fuisse atque illius succo perfusum ad tantam pervenisse senectutem, ut tandem optaverit, ut in cicadam verteretur. Lucianus in quodam dialogo : Καὶ ὑπὲρ Τιθωνὸν ἔζη ὁ γέρων, id est Atque ultra Tithonum vivebat senex. Hujus Tithoni personam inducit Aristo Chius in libro De senectute propter vivacitatis miraculum, ut testatur in Catone M. Cicero. Suidas adagium refert hunc in modum : Καταγηράσαις Τιθωνοῦ βαθύτερον, id est Senescas Tithono profundius.