Ambrones olim vulgo dicebantur qui rapto malisque artibus viverent. Originem indicat Festus Pompeius admonens eam fuisse Galliarum gentem, quam cum mare inundans finibus suis depulisset, per aliena oberrantes rapinis ac praedationibus se suosque alere coeperunt. Manus erat formidabilis non numero tantum — dicuntur enim fuisse triginta milia —, verumetiam tum animorum ferocia, tum ratione pugnandi. Siquidem conferti rhythmis et concentu quodam in hostem ferebantur, subinde intonantes : Ambrones ! Ambrones !, sive ut hac voce suos in unum convocarent, sive ut hostibus terrorem incuterent. Ab his victi fuerant Romani duces Manlius et Cepio, sed primum a Liguribus fracti sunt, mox a C. Mario prostrati, tandem ad Aquas Sextias una cum Cimbris ac Teutonibus deleti sunt. Ita ferme Julius Florus in epitoma libri sexagesimi octavi et Plutarchus in vita C. Marii. Simili modo Cilicis vocabulum abiit in convicium rapacitatis ac praedationis.