Ἰβύκειος ἵππος, id est Ibyci equus, in jocum proverbialem abiisse videtur, de iis qui nolentes praeter aetatem ac vires ad periculosum negotium adigerentur. Dicti originem refert Plato in Parmenide : Ibyco poetae equus erat, jam annosus athleta, multis certaminibus detritus. Is cum ad certamen currui jungeretur, extimuit, videlicet expertus ejusmodi ludorum aleam. Ridente populo Ibycus surgens Equus inquit domini similis est, nam et ipse jam senex ad amandum compellor, equo suo sese comparans, quod ipse non minus intempestivus esset ad amores, quam vetulus equus ad certamen. Nam admonet hoc quoque Suidas, Ibycum vulgo male audisse ob adulescentulorum amorem. Hac imagine Parmenides queritur se senem adigi ad rerum difficillimarum explicationem. Huc allusisse videtur Horatius in Epistolis :
etNon eadem est aetas, non mens
Fortasse, dum in hoc adagiorum pistrino versor, videbor alicui non multum dissimilis equo Ibyci. De Ibyci gruibus dictum est alias.Solve senescentem mature sanus equum, ne
Peccet ad extremum ridendus et ilia ducat.