Κράδης ῥαγείσης, id est Rupta crada. Dicebatur de his qui repente tanquam magnum quiddam facturi prodissent, deinde falsa omnium expectatione turpiter et indecore sese gessissent in negotio. Translatum a tragoediarum histrionibus, qui si quando numen inducendum est, derepente machinis quibusdam sublati, in summa scena apparere consueverunt velut in aere pendentes, hamo quopiam a tergo in cingulum adfixo suspensi. Nam his nonnunquam eveniebat ut forte fortuna rupta ancora qua sustinebantur deciderent, non sine magno spectatorum risu suoque tum malo tum dedecore. Porro Crada hoc loco non ficulnum ramum indicat quemadmodum alias, sed uncum illud aes, quo vincti tenebantur actores in machina. Julius Pollux libro IV, capite XIX, docet κράδην appellari solitum in comoedia quod in tragoediis dicebatur μηχανή. Fuisse vero non dissimile ficui, siquidem Attici ficum arborem κράδην vocant. Quanquam quarumlibet arborum rami nonnunquam Cradae dicuntur.