Βωμολόχοι proverbiali convicio dicebantur scelesti et improbi. Quod nominis olim inditum videtur eis, qui obversantes circum aras victimis tendere consueverunt insidias ; aut qui ob id rem divinam facerent, quod ex aliorum accusatione compendii nonnihil auferrent. Nam hujusmodi mortalium vota Juppiter audit apud Lucianum in Icaromenippo. Dicuntur item βωμολόχοι, qui, cum res divina peragitur, non faciunt vota deis, sed nugas inanes deblaterant. Qui mos hodie magnatibus praecipue placet, et illud admodum civile putant, si inter sacrificandum assidue cuipiam ad aurem obganniant. Aristophanes in Nebulis : Καὶ βωμολόχος. Idem in eadem fabula :
id estΕἰ δέ τις αὐτῶν βωμολοχεύσαιτ᾿ ἢ κάμψειέ τινα καμπήν,
Quanquam in hoc ipso καμπήν τινα κάμπτειν subest proverbii color. Idem in Equitibus :Si quis eorum bomolochum egerit et flexum aliquem flexerit.
sentiens adversarium excogitasse quiddam egregie scelestum, quod βωμολόχον appellat quasi insigniter adulatorium. Vox deducta a βωμός, altari, et λόχος, insidiis, quod nec illic desint, qui cibos suffurentur aut mendicando petant. Hinc translatum est ad abjecte adulantes ventris gratia. Unde dicta sunt βωμακεύματα καὶ βωμολοχεύματα pro sordidis adulationibus. Interdum βωμολόχου vox tribuitur haruspicibus, divinis, tibicinibus et huic hominum generi, quod nidorem altaris sequitur. Denique vocis usus transiit ad omneis, qui improbis artibus venantur quaestum.Ὦ θυμέ, νυνὶ βωμολόχον ἔξευρέ τι,