Adagiorum Chiliades

III. 6Mens peregrina.xlvii

Νοῦν τὸν ξένον, id est Mentem peregrinam, habere dicuntur cogitabundi nec satis ob id attenti ad ea, quae coram aguntur. Jocatur Aristophanes ἐν Ἀχαρνεῦσιν in Euripidem tanquam dialectivis utentem argutiis (id quod indicat etiam Fabius Quintilianus in Institutionibus) his versibus :

Οὐκ ἔνδον ἔνδον ἐστίν, εἰ γνώμην ἔχεις.

— Πῶς ἔνδον εἶτ᾿ οὐκ ἔνδον; — Ὀρθῶς, ὦ γέρον.

Ὁ νοῦς μὲν ἔξω ξυλλέγων ἐπύλλια

Οὐκ ἔνδον, αὐτος δ᾿ ἔνδον ἀναβάδην ποιεῖ

Τραγῳδίαν,

[Ach.] id est

Est intus, haud est intus idem, si sapis.

— Quidam intus et non intus ? — Optime, senex.

Nam mens foris abest, colligens epyllia

Non intus, ipse at intus est, tragoediam

Scribens supinus.

Epyllia versiculos dicit voce diminutiva ab epos. Idem in Equitibus :

Πρός τε τὸν λέγοντ᾿ ἀεὶ

Κέχηνας, ὁ νοῦς δέ σου παρῶν ἀποδημεῖ,

[Eq.] id est

Usque ad loquentem inhias, at ipsa mens tua

Praesens peregre est.

In eundem sensum Terentius : Praesens absens ut sies. [Eun., 192]