III. 2. Corvus aquat. iii

Κόραξ ὑδρεύει, id est Corvus aquat. Dici solitum, ubi quis non citra negotium citraque ingenium consequeretur ea, quae cuperet. Aut ubi quis rem novis artibus tentaret efficere. Ductum ab apologo de corvo, cum sitiret, congestis lapillis aquam ex imo fundo in summam vasis oram evocante. Quod Plinius ut rem gestam memorat libro X capite XLIII. Sed probabilius videtur, ut adagium referatur ad eam fabulam, quam Fastorum libro secundo narrat Ovidius ad hunc modum :

Forte Jovi Phoebus festum sollemne parabat —

Non faciet longas fabula nostra moras —

I mea, dixit, avis, ne quid pia sacra moretur,

Et tenuem vivis fontibus adfer aquam.

Corvus inauratum pedibus cratera recurvis

Tollit et aereum pervolat altus iter.

Stabat adhuc ficus duris densissima pomis,

Tentat eam rostro, non erat apta legi.

Immemor imperii sedisse sub arbore fertur,

Dum fierent tarda dulcia poma mora.

Jamque satur nigris longum capit unguibus hydrum,

Ad dominumque redit fictaque verba refert :

Hic mihi causa morae vivarum obsessor aquarum,

Hic tenuit fontes officiumque meum.

Addis ait culpae mendacia Phoebus, et audes

Fatidicum verbis fallere velle deum ?

At tibi, dum lactens haerebit in arbore ficus,

De nullo gelidae fonte bibantur aquae.

Meminit hujus et Hyginus et Aelianus De naturis animantium libro primo. Proinde proverbium mihi magis videtur convenire in cessatorem.

Index Adagiorum