II. 9. Nunc contingat servari. lxxvii

Νῦν γένοιτο σωθῆναι, id est Nunc contingat servari. Cum significamus nos satis cauturos in posterum, si modo liceat praesens periculum effugere. Hoc modo Davus in Andria :

Posthac incolumem sat scio fore me, nunc si devito hoc malum.

Natum aiunt ex apologo quopiam. Aquila testudinem unguibus rapuerat ; eam parabat e sublimi dejicere, quo testa rupta carnibus vesci posset. In hoc itaque discrimine testudo optabat, ut in praesens incolumis esse posset, de reliquo sibi curae futurum, ne quando in simile periculum incideret. Νῦν γένοιτο σωθῆναι, τοῦ δὲ λοιποῦ αὑτῇ μελήσει, id est Nunc liceat incolumem esse, de reliquo mihi ipsi curae fuerit. Quidam apologum narrant ad hunc modum : Testudini quondam incessisse volandi desiderium, aquilam orasse, ut se doceret. Cumque illa negasset fieri posse, quod natura refragaretur, illa nihilominus instabat. Itaque paruit aquila ac testudinem in sublime vectam demisit, ut volatum experiretur. Ea cum timeret infelicem eventum, optavit, ut id temporis contingeret incolumem esse : Νῦν σωθείην. Ita Diogenianus. Suidas hoc modo refert : Νῦν σωθείην, ἵν᾿ ᾖ μοι δίδαγμα τοῦτο τοῦ λοιποῦ χρόνου, id est Utinam nunc incolumis evadam, ut hoc mihi documentum sit in reliquum tempus. Plinius facit tertium quoddam aquilae genus, quam alii morphnon, nonnulli plancum et anatariam, Homerus percnon vocavit ; lingua caret eoque muta, sed dentibus armata, nigerrima, prominentiore cauda. Huic ingenium est testudines raptas frangere e sublimi jaciendo. Atque hac sorte ait Aeschylum poetam interiisse, cum praedictum esset eum ruina periturum isque, quo caveret, eum diem sub dio perseverasset. Nam aquila decepta splendore capitis calvicio renidentis ad solem, dum saxum esse putat, testudinem illisit, ut fractae carnibus vesceretur. Auctor Valerius Maximus, libro nono, capite duodecimo.

Index Adagiorum