I. 1. In acie novaculae. xviii

Nec abhorret a superioribus illud, quod ab Homero sumptum maximisque celebratum auctoribus in adagionem abiit : Ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς, id est In novaculae cuspide sive acie, pro eo, quod est : in summo discrimine. Sic enim in Iliadis decimo loquitur Nestor :

Νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς

Ἢ μάλα λυγρὸς ὄλεθρον Ἀχαιοῖς ἠὲ βιῶναι,

id est

Nunc etenim cunctis sita res in cuspide ferri est,

Vivantne an tristi exitio absumantur Achivi.

Sophocles in Antigone :

Φρόνει, βεβὼς αὖ νῦν ἐπὶ ξυροῦ τύχης

Sunt etiam Tiresiae vatis verba Creontem admonentis, ut sapiat in tanto constitutus periculo. Rursus in Epigrammatibus :

Εὐρώπης Ἀσίης τε δορυσθενέες βασιλῆες,

Ὑμῖν ἀμφοτέροισιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμή,

id est

Europae atque Asiae reges Mavorte potentes,

Nunc vobis utrisque novaclae in acumine est.

De Menelao ac Paride singulari certamine decernentibus, uter Helena potiretur. Theocritus in Dioscuris :

Ἀνθρώπων σωτῆρας ἐπὶ ξυροῦ ἤδη ἐόντων,

id est

Certa salus hominum jam ferri in cuspide stantum.

Sumptum videtur a circulatoribus, qui in cuspide gladiorum ingrediuntur, aut ab iis, qui ferrum manu contrectant, ut admonent in hunc auctorem aedita scholia.