Φοίνικος σπανιώτερος, id est Phoenice rarior. De rebus aut etiam hominibus inventu perquam raris. Natum adagium a fabula phoenicis avis, de qua scribit Plinius lib. X, cap. II : Et ante omneis nobilem Arabiae phoenicem, haud scio an fabulose, unum in toto orbe nec visum magnopere. Aquilae narratur magnitudine, auri fulgore circa colla, caetera purpureus, caeruleam roseis caudam pennis distinguentibus, cristis faciem caputque plumeo apice honestante. Commemorantur hoc loco et alia quaedam de phoenice prodigiosa, quae quoniam ad proverbii sententiam nihil attinent, cui libebit inibi legenda relinquo. Ovidius in Transformationum libro decimoquinto sub persona Pythagorae :
Extat de phoenice carmen et Firmiani Lactantii non inconcinnum, per Musas, neque fastidiendum.Una est quae reparet seque ipsa reseminet ales : Assyrii phoenica vocant ; nec fruge nec herbis,
Sed thuris lacrimis et succo vivit amomi.
Haec ubi quimque suae complevit secula vitae,
Ilicis in ramis tremulaeque cacumine palmae
Unguibus et duro nidum sibi construit ore.
Quo simul ac casias et nardi lenis aristas
Quassaque cum fulva substravit cynnama myrrha,
Se superimponit finitque in odoribus aevum.
Inde ferunt, totidem qui vivere debet annos,
Corpore de patrio parvum phoenica renasci.
Cum dedit huic aetas vires onerique ferendo est,
Ponderibus nidi ramos levat arboris altae
Fertque pius cunasque suas patriumque sepulcrum
Perque leves auras Hyperionis aede potitus
Ante fores sacras Hyperionis aede reponit.