Ἐχίνου τραχύτερος, id est Echino asperior, in hominem intractabilem et insuavibus moribus dictum. Metaphora sumpta ab animante, cujus duplex est genus : terrestre, spinis obsitum, et maritimum, pinnata undique testudine ac spinis obductum, quibus se pedum vice volvit, auctore Plinio. Martialis :
Aristoteles libro De generatione animantium quinto tradit echinum ipsum quidem pusillum esse, caeterum spinas habere et longas et acutas. Athenaeus Dipnosophiston libro tertio fabellam haud infestivam refert e Demetrio Scepsio : Laconem quempiam vocatum ad coenam, appositis echinis, cum ignoraret, quo pacto soleant edi, nec observaret, quomodo caeteri convivae his vescerentur, corripuisse quendam et in os conjecisse una cum ipsa testa ; porro, cum inter dentes strideret echinus et hominis os cibo misere cruciaretur, O sceleratum, inquit, edulium, neque nunc te omittam tibi mitis, nec te posthac unquam sumpsero !Cortice deposito mollis echinus erit.