II. 4. Aegroto dum anima est, spes est. xii

Aegroto dum anima est, spes est, sententia proverbialis, admonens, ne in afflictissimis quidem rebus abjiciendam esse spem. M. Tullius ad Atticum : Ut aegroto dum anima est, spes esse dicitur, sic ego, quoad Pompeius in Italia fuit, sperare non destiti. Sumptum videtur adagium ex Theocriti Batto :

Θαρσεῖν χρή, φίλε Βᾶττε· τάχ᾿ αὔριον ἔσσετ᾿ ἄμεινον.

Ἐλπίδες ἐν ζῳοῖσι, ἀνέλπιστοι δὲ θανόντες,

Χὠ Ζεὺς ἄλλοκα μὲν πέλει αἴθριος, ἄλλοκα δ᾿ ὕει.

Hos versus quoniam non ineleganter vertit Philelphus, haud gravabor adscribere :

Fidere, Batte, decet : melius cras forsan habebis.

Sperandum est vivis, non est spes ulla sepultis.

Nunc pluit, et claro nunc Jupiter aethere fulget.

Item Euripides in Troadibus :

Οὐ ταὐτόν, ὦ παῖ, τῷ βλέπειν τὸ κατθανεῖν·

Τὸ μὲν γὰρ οὐδέν, τῷ δ᾿ ἔνεισιν ἐλπίδες,

id est

Non est idem, mi gnate, vivere ac mori,

Siquidem hoc nihil, spes sunt in illo scilicet.

Eodem pertinet fabula de Pandorae pyxide, in cujus summo labro sola spes haeserit, reliquis omnibus morbis evolantibus.