II. 3. Lupus hiat. lviii

Λύκος ἔχανεν, id est Lupus hiat, dicebatur, si quis re multum sperata multumque appetita frustratus discederet. Aiunt enim lupum praedae inhiantem ritu late diducto accurrere, qua si frustretur, obambulare hiantem. Aristophanes in Lysistrata :

Οἷσι πιστὸν οὐδὲν εἰ μή περ λύκῳ κεχηνότι,

id est

Quis nihil fidum ac tutum est, inhianti nisi lupo.

Item Lucianus in Gallo : Εἰσῄειν οὖν, μάτην λύκος χανὼν παρὰ μικρόν, id est Ingrediebar itaque, cum parum abfuisset, ut lupus hians discederem. Dionysius Sophista in epistola quapiam : Ἆρα μὴ λέληθα ἐμαυτὸν εἰς παροιμίαν ἐλθών, καὶ γέγονα λύκος χανὼν διὰ κενῆς; id est Num insciens in proverbium incidi factusque sum lupus frustra hians ? Apud Athenaeum libro decimo quarto citantur haec ex Eubulo :

Ἔπειγ᾿ ἔπειγε, μή ποθ᾿ ὡς λύκος χανὼν

Καὶ τῶνδ᾿ ἁμαρτὼν ὕστερον συχνὸν δραμῇς,

id est

Properato, propera, more ne lupino hians

Frustratus his in posterum curras diu.