II. 2. Deum sequere. xxxviii

Plutarchus in libello De audiendo refert hoc adagium, quod et inter septem Graeciae sapientum oracula celebratur : Ἕπου θεῷ, id est Sequere deum. Putat hunc esse sensum : Obtempera rationi ; quasi cuique debeat oraculum esse, quicquid in pectore dictaverit ratio. Unde et Virgilius dixit : An cuique deus sua dira cupido ? Cui versus ille Graecis celebratus astipulatur :

Ὁ νοῦς γὰρ ἡμῖν ἐστιν ἐν ἑκάστῳ θεός,

id est

Inest enim suus cuique animus deus.

Et Menander apud Plutarchum :

Ὁ νοῦς γὰρ ἡμῶν ὁ θεός,

id est

Nam noster animus numen est.

Et consimilia quaedam apud Lucanum dicit Cato Uticensis. Sumptum videtur ex Homericae Iliadis libro primo ubi Achilles Palladi obtemperans haec dicit :

Ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ᾿ ἔκλυον αὐτοῦ,

id est

Qui diis paruerit, proni hujus vota receptant.

Apud eundem est hoc hemistichium non uno loco positum :

Καί τις θεὸς ἡγεμόνευε,

id est

Quin et divum aliquis ductor fuit.

Plato in Critone : Ἔα τοίνυν, ὦ Κρίτων, καὶ πράττωμεν ταύτῃ, ἐπειδὴ ταύτῃ ὁ θεὸς ὑφηγεῖται, id est Sine igitur, o Crito, et hoc pacto agamus, quandoquidem hac nos ducit deus. Cicero libro De finibus tertio commemorat inter praecepta veterum sapientum, quae constat proverbiorum vice celebrata : Quaeque sunt, inquit, vetera praecepta sapientum, qui jubent tempori parere, et sequi deum, et se noscere, et nihil nimis.

Index Adagiorum