II. 2. Pedibus ingredior, natare enim non didici. xxiii

Πεζῇ βαδίζω, νεῖν γὰρ οὐκ ἐπίσταμαι, id est

Ambulo pedes, nandi imperitus scilicet.

Proverbialis senarius, in eum, qui majorum rerum imperitus, minutioribus negotiis sese exercet, aut qui propter imperitiam privatus et humilis vivit, aut qui sese necessario confert ad aliud genus, quandoquidem ad illud aut illud nequaquam est idoneus ; veluti si quis negotiator fiat, ad literas indocilis. Refertur huic assimilis versus :

Πεζῇ βαδίζων οὐκ ἐπίσταμαι σκάπτειν,

id est

Fodere imperitus, pedibus ambulo meis.

Apud Aristophanem in Avibus sycophanta similiter excusat suam professionem :

Τί γαρ πάθω;

Σκάπτειν οὐκ ἐπίσταμαι,

id est

Quid quaeso facerem quando fodere nescio ?

Huc videtur referendum et Evangelicum illud : Fodere non valeo, Σκάπτειν οὐ δύναμαι. Fossionem enim pro quavis opera mercenaria posuit. Aristophanes in Vespis :

Σύγγωθι, κιθαρίζειν γὰρ οὐκ ἐπίσταται,

id est :

Ignosce, neque enim canere doctus est cheli.

Nimirum alludens ad vulgatum adagium perinde, quasi dicat : Reliquarum imperitus artium, furto tantum rem parat. Idem in Equitibus :

Οὐδὲ μουσικὴ ἐπίσταμαι,

id est

Ne musicam quidem scio.